Choinka to jeden z najważniejszych symboli świąt Bożego Narodzenia. Jest to drzewko iglaste, najczęściej sosna lub jodła, które jest przystrojone różnymi ozdobami, takimi jak bombki, łańcuchy, światełka czy rozmaite figurki.
Jakie były jego początki?
Tradycja ubierania choinek sięga starożytności. W wielu kulturach drzewa iglaste były uważane za symbol życia, odradzania się i płodności.
Natomiast już w VII wieku można znaleźć wzmiankę o choince podobnej do tej jaką znamy dzisiaj. Wzmianka taka pojawia się w życiorysie św. Bonifacego, mnicha, który nawracał barbarzyńskie ludy germańskie. Według legendy mnich, podczas mszy Bożonarodzeniowej wyciął święty pogański dąb, który upadając zniszczył wszystkie drzewa rosnące dookoła, zostawiając tylko jedną małą sosenkę.
W Europie tradycja ta pojawiła się w średniowieczu. Początkowo choinki były przyozdabiane głównie świecami, które miały symbolizować światło Chrystusa.
Od wieków głównym symbolem świąt Bożego Narodzenia była szopka z małym Jezusem w żłóbku, z Maryją i Józefem. Biedoty nie stać było na ozdobne szopki, dlatego sami wykonywali różne ozdoby w tym właśnie drzewka bożonarodzeniowe, które w Polsce miały postać „podłaźniczki”. Była to gałąź brzozy lub sosny, przystrojona łańcuchami z bibuły, papierowymi kwiatami i innymi ozdobami.
Trzeba pamiętać, że choinki stały się popularne w Europie głównie za sprawą protestanckich Niemiec i Marcina Lutra. Marcin Luter odciął się od katolickiej szopki bożonarodzeniowej, ustanawiając choinkę jako znak Bożego Narodzenia. Zalecał on spędzanie świąt w zaciszu domowym.
Obecnie choinka jest nieodłącznym elementem świąt Bożego Narodzenia. Jest symbolem radości, nadziei i oczekiwania na narodziny Chrystusa. W wielu domach choinka jest przystrojona już na początku grudnia. Jest to okazja do wspólnego spędzenia czasu z rodziną.
