7 września 1939 roku, po zajęciu Nowego Wiśnicza przez wojska niemieckie, miejscowy zakład karny został przekształcony w obóz dla polskich jeńców wojennych, głównie żołnierzy Armii „Kraków”. Jeńców stopniowo wywożono do obozów na terenie III Rzeszy, a ostatni transport opuścił Wiśnicz 15 grudnia 1939 roku.
W wyniku masowych aresztowań polskiej inteligencji i działaczy społecznych, zapoczątkowanych akcją „Sonderaktion Krakau”, niemieckie władze okupacyjne zaczęły tworzyć sieć obozów pracy, mających na celu wyniszczenie więźniów poprzez przymusową pracę. W okolicach Krakowa na miejsce takiego obozu wybrano Nowy Wiśnicz, gdzie planowano utworzyć pierwszy na ziemiach polskich obóz koncentracyjny. Budynki po dawnym obozie jenieckim przejęła niemiecka policja, organizując tam Arbeitslager – obóz pracy.
23 grudnia 1939 roku do obozu trafił pierwszy transport stu więźniów z Krakowa. Przewiezieni pociągiem do Bochni, a następnie doprowadzeni do Wiśnicza pod przymusem, więźniowie byli zmuszani do ciężkiej pracy od świtu do zmierzchu, niezależnie od wieku i stanu zdrowia. Pracowali m.in. w tkalni, ślusarni, stolarni, pralni i kuchni, a także przy grzebaniu zmarłych. Warunki życia i pracy były skrajnie trudne, a więźniowie poddawani byli brutalnym szykanom i przemocy fizycznej.
W czerwcu 1940 roku rozpoczęto wywożenie więźniów w głąb III Rzeszy. 20 czerwca 267 osób zostało przetransportowanych do niemieckiego obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, co stanowiło drugi taki transport do nowo powstałego ośrodka zagłady. Do końca czerwca 1940 roku obóz pracy w Wiśniczu został zlikwidowany, a od 1 lipca 1940 roku w jego miejscu zaczęło funkcjonować ciężkie więzienie karne – Deutsches Zuchthaus in Wisnicz Nowy.
Źródło: nowywisnicz.pl
